Baby op komst & detentie aanstaande vader
Twee weken geleden is Dave voor het eerst vader geworden. Dat hij bij de geboorte van zijn dochter aanwezig kon zijn, heeft veel voeten in aarde gehad. Dave zat namelijk in de gevangenis. Hij is eerder dit jaar opgepakt op verdenking van betrokkenheid van een drugslaboratorium. Sindsdien verbleef hij in de bajes.
De vriendin van Dave vond het maar lastig te verteren dat hij mogelijk niet bij de bevalling aanwezig zou kunnen zijn. Ook cliënt zelf wilde er graag bij zijn. Door de spanningen bij de vriendin om het voortduren van de detentie van Dave, en haar vooruitzicht dat zij zonder Dave zou moeten bevallen, liep de zwangerschap wat complicaties op. Dat had ik zwart of wit van de huisarts.
Dus verzocht ik op de eerste inhoudelijke zitting, dat is na ongeveer drie maanden voorarrest, aan de rechtbank om de Reclassering de opdracht te geven om te onderzoeken onder welke voorwaarden Dave vrij zou kunnen komen, om bij de bevalling te kunnen zijn.
De officier van justitie, noch de rechtbank waren daarvoor te porren. De verdenking was daarvoor te ernstig. Dave bleef vast zitten.
Een gevangenisdirecteur kan een gedetineerde ook kortstondig verlof geven, bij bijzondere gebeurtenissen. Zoals een begrafenis of een bevalling. Dus vroeg ik zo een verlof aan. Ook dat lukte niet. Het werd Dave heel erg gegund om bij deze bijzondere gebeurtenis te zijn. Maar vanwege de lockdown door corona werden dit soort verloven niet verleend. Het advies was een reguliere schorsing te regelen bij de Rechtbank…
Zonder een positief rapport van de Reclassering Nederland waarin een schorsing wordt geadviseerd, krijg je iemand doorgaans niet vrij. De Reclassering is namelijk landelijk de instantie die toezicht houdt op de verdachte tijdens een schorsingsperiode. De Reclassering moet dat dus wel zien zitten. Als advocaat kan je de Reclassering geen opdracht geven een advies uit te brengen. Dat kan alleen het Openbaar Ministerie, of een gerecht doen. En in de zaak van Dave werd het geven van die opdracht niet nodig gevonden, vanwege de aard van de verdenking.
Dave begreep intussen dat de kans dat hij zijn eerste kind geboren zou zien worden bijzonder klein was geworden. De vriendin van Dave wilde zich daar echter bepaald niet bij neerleggen. Zij wilde echt alles proberen om Dave erbij te kunnen hebben.
Er bleek wat geld beschikbaar om een zogenaamd particulier reclasseringsadvies – op eigen kosten dus – op te laten stellen. Dit resulteerde in een rapport waarin werd geadviseerd tot schorsing over te gaan gedurende 3 weken, onder allerlei voorwaarden, waaronder een enkelband.
Met dit rapport ben ik terug gegaan naar de Rechtbank. Ik diende een schriftelijk schorsingsverzoek in, waarin ik opnieuw verzocht om de Reclassering Nederland een schorsingsrapport te laten uitbrengen, gelet op de inhoud van het rapport dat we zelf hadden laten opstellen.
Dit keer trof ik tot mijn verrassing de officier van justitie aan mijn zijde. De officier verzette zich niet meer tegen een tijdelijke schorsing, mits de Reclassering een schorsing zag zitten en het toezicht op het naleven van die voorwaarden gedurende die periode op zich zou willen nemen. Het zag er ineens heel anders uit. De kans dat Dave voor korte tijd naar huis kon begon toe te nemen.
De rechtbank gaf de Reclassering nu de benodigde opdracht wél.
De tijd begon intussen te dringen. De uitgerekende datum kwam in zicht. Ik heb er heel wat telefoontjes aan gewijd… waardoor het reclasseringsonderzoek gelukkig op tijd klaar was. De conclusie: schorsing was mogelijk en verantwoord.
Toen ging het snel. De rechtbank besloot Dave gedurende drie weken vrij te laten. Twee dagen later kwam Dave met een enkelband vrij.
Afgelopen week moest Dave zich melden op de rechtbank. Om terug te keren naar de gevangenis. Dave keerde terug als trotse vader van een mooi klein meisje.
Voor een advocaat is het natuurlijk mooi als je je zo inspant, en niet opgeeft, dat het ook loont. Anderzijds deed het mij ook weer eens beseffen dat het strafrechtelijke systeem oneerlijk in elkaar steekt. Dave kon de kosten van een extern advies betalen, waardoor het openbaar ministerie en de rechtbank alsnog besloten de reclassering aan het werk te zetten.
Veel van mijn klanten hebben dat geld simpelweg niet. En stuiten dan op een rechtbank en een openbaar ministerie die de deur dicht houden. Dat geldt niet alleen in deze specifieke situatie. Dat kan ook om andere onderzoeken gaan die in het kader van een verdediging nodig kan zijn. Denk bijvoorbeeld aan een nader sporenonderzoek op DNA, of een onderzoek naar de betrouwbaarheid van een aangever of een herkenning of identificatie. Als het Openbaar Ministerie en in het kielzog het gerecht waar de zaak dient, het niet nodig vinden om een door de verdediging gewenst onderzoek te laten plaatsvinden, sta je met lege handen als je klant het niet zelf kan betalen. Daar staat tegenover dat het Openbaar Ministerie zo goed als al het onderzoek kan laten doen, dat zij nodig vindt, ongeacht of het wat oplevert. Ongeacht de kosten. Dat is niet eerlijk. Dat is niet gelijkwaardig. Het zijn de riemen waar we in het strafrecht mee moeten roeien. Krijg je heel gespierde armen van.
Als je deze blog interessant vindt volg mr. Nancy Dekens dan op haar facebookpagina Strafrechtadvocaat Nancy Dekens voor meer #dagelijksepraktijkbeslommeringen.
